SAI BABA: DE HEILIGE .... EN DE PSYCHIATER 

  MONKEY MIND  

Het was het einde van een lange, zware dag, een dag die een keerpunt in mijn leven zou blijken te zijn.

Ik had net een vrouwelijke patiënte behandeld, die in grote nood verkeerde, en in de loop van het uur met haar had ik, ondanks mijn pogingen mijn aandacht te concentreren op wat ze te zeggen had, mezelf overspoeld voelen worden door een krachtige en bijzonder onwelkome gewaarwording.

Ik wist niet precies hoe het was begonnen dit keer, maar plotseling voelde ik mezelf inwendig worstelen op een manier die me onderhand tamelijk vertrouwd was... terug in die vicieuze cirkel - daar ging ik weer.

Het patroon was bekend; Ik had het in vele van mijn patiënten geobserveerd en het in mezelf zien ontwikkelen, was er zelf me geconfronteerd tijdens mijn eigen behandeling toen ik nog in training was.

Maar het was een ding het te herkennen, mezelf uit een dergelijk conflict te redden was heel iets anders.

Hoe was het gekomen dat ik me nu zo moe en leeggezogen voelde?

Had mijn patiënte op de een of andere manier haar verwarring en ellende op mij overdragen?

Had haar schreeuw om hulp en mijn gevoel van hulpeloosheid veroorzaakt?

Ik wist het eenvoudigweg niet.

Ik voelde me erg versnipperd en verward na dat uur.

Ik had een hekel aan het gevoel mezelf niet onder controle te hebben, aan het gevoel verloren te zijn, wat zich als een soort verlamming door mijn ledematen verspreidde.

Ik worstelde om me weer sterk en krachtig te voelen.

Dit is de aard van de dualiteit.

Wanneer ik het ene gevoel kwijt wil en het door een ander wil vervangen, wanneer ik een object boven het andere verkies, dan is strijd het natuurlijke gevolg.

Als ik pijn als even waardevol als genot kan aanvaarden en droefheid als even waardevol als vreugde, zwakheid als even waardevol als kracht, dan is er geen worsteling.

Maar wanneer ik begin te verlangen en te willen, volgt onherroepelijk de strijd.

Hoe te stoppen?

Aan het eind van het uur met de vrouw was ik gevangen en wist ik dat ik er niet op eigen kracht uit kon komen.

Wat een hulpeloos gevoel, alsof ik volledig vernietigd was van binnen - mezelf kastijdend omdat ik de controle kwijt ben, wanhopig proberend eruit te komen... uit mezelf, uit het dilemma van zelfonderzoek en worstelen met mezelf: een maalstroom van afgezaagde, gek makende en zichzelf herhalende gewaarwordingen, gedachten en emoties.

Terwijl ik dit spel met mezelf speelde, zonk ik dieper in gevoelens van wanhoop, verwarring, frustratie en zinloosheid.

Ik hoefde niet te denken aan slapen die nacht.

Bestaat er een andere manier om in deze wereld te zijn?, Schreeuwde ik geluidloos de kamer in.

Is er een plaats binnenin waar vrede en rust heersen?

Hoe harder ik hierover nadacht met mijn verstand, hoe meer ik in de war raakte; en hoe meer ik in de war raakte, hoe meer ik streed om de verwarring door en gevoel van kracht te vervangen.

Hoe meer ik sterk probeerde te zijn, hoe groter mijn gevoel van zwakte werd; en hoe meer ik worstelde, des te groter werd mijn uitputting.

Uiteindelijk in mijn wanhoop, deed ik iets dat tamelijk ongewoon was voor mij: ik moest aan mijn denken zien te ontsnappen.

Mijn geheugen aftastend naar de dingen die ik gelezen of gehoord zou kunnen hebben over andere manieren van zijn in de wereld, herinnerde ik me een boek getiteld Trough an Eastern Window, geschreven door Jack Huber, een psycholoog.

Hij had in het Oosten ervaring opgedaan met meditatie, en zijn boek beschreef meditatietechnieken die hem in een andere staat van bewustzijn hadden getild.

De techniek die mij als de meest interessante had getroffen was er een die zich op de ademhaling richtte.

In mijn wanhoop en in de erkenning dat, als ik ooit wilde ontsnappen aan de maalstroom die mijn voortrazende mentale activiteit had gecreëerd, ik iets moest doen dat me voorbij de grenzen van mijn denken zou voeren, begon ik me te concentreren op mijn ademhaling en hield mijn aandacht daarop gericht en op niets anders.

Dit deed ik anderhalve dag lang.

Hoewel ik nog steeds in verbinding stond met wat een bijna zelfbeklagend gevoel van lijden was geworden, was mijn concentratie voornamelijk op het ademhalingsproces gericht.

Nu zou je kunnen denken dat het tamelijk gemakkelijk is om je op je ademhaling te concentreren.

Maar om voldoende controle over het denken te hebben om de aandacht voor langere tijd op een punt te focussen en gericht te houden, bleek behoorlijk moeilijk te zijn - in het bijzonder als het denken gevangen zit in een desperaat en hulploos gevoel van conflict.

Om de dwaze ingenomenheid van het verstand met dit lijden te doen afnemen, zodat het vrij en vloeiend genoeg kon worden om het op de ademhaling te fixeren, was een strijd die uren in beslag nam voordat ik me enigszins goed op dit proces afgestemd begon te voelen.

Aanvankelijk kon ik mijn aandacht er maar enkele seconden bij houden voordat het denken naar mijn worsteling werd getrokken; daarna lukte het me steeds langere periodes maar altijd werden mijn gedachten aan het einde op een of andere vreemde, krachtige manier teruggetrokken naar de worsteling.

Verscheurd tussen de twee brandpunten van worsteling en ademhaling, kreeg ik het gevoel dat de oefening zinloos was, maar ik had geen andere keuze dan doorgaan, in de hoop dat er iets boven mijn niveau van bewustzijn gebeurde, iets dat me uit deze val zou bevrijden.

Toen gebeurde er iets anders.

Ik deed iets dat ik sinds mijn kinderjaren niet meer had gedaan en wat nu heel ongewoon en vreemd aanvoelde.

Ik begon te bidden.

Op dit punt was ik bereid bijna alles te doen om te ontsnappen aan de greep van mijn denken.

'Oh God, als er ook maar een manier bestaat om anders te zijn dan zoals ik nu ben', zo smeekte ik, 'help me dan asjeblieft'.

Het gevolg was verbazingwekkend.

Binnen een paar seconden voelde ik iets vrij worden binnenin me, alsof een gewicht plotseling weggenomen was.

Golven van energie, die zich uitbreidden en weer inkrompen, begonnen door mijn lichaam te pulseren.

Ik voelde me zeer vloeibaar.

Wat een vreemde ervaring!

Wat had dit te maken met mijn anderhalve dag van meditatie en de korte periode van gebed?

Het conflict dat een seconde ervoor nog zo intens was geweest, was volkomen verdwenen; ik had er eenvoudig geen belangstelling meer voor, terwijl ik me door een heerlijke, vredige rust omgeven voelde.

Wat was dit in vredesnaam voor toestand waarin ik me bevond?

Ik had geen enkele planmatige of intellectuele oplossing bereikt, maar het gevoel van vrede, welbehagen en energie in mijn lichaam was wonderbaarlijk.

Pas naderhand begon ik te begrijpen wat dit allemaal betekende.

Het verstand is een machtig instrument dat onder controle gebracht moet worden.

Als het ons controleert, zijn we verloren.

Wanneer het verstand zich inlaat met gewaarwordingen, emoties en verlangens, zijn we gevangen.

Mijn verstand had zich in strijd gewikkeld vanuit het verlangen sterk te zijn en om een gevoel van verwarring te ontvluchten.

Wanneer ik in staat was het brandpunt van mijn mentale energie weg te trekken van deze worsteling en me los te maken van het hele probleem, voelde ik grote opluchting en een opborrelen van vrede en energie.

Sai Baba heeft gezegd dat de geest zelf niet een hoeft te worden met de fysieke zintuigen of de emoties, dat zij zelf zintuigen ter beschikking heeft waarom zij zich zou moeten bekommeren, en wel bewustzijn, vrede, waarheid, liefde en gelukzaligheid.

Zolang de geest er een sterk verlangen naar God is, trekken negatieve gedachten, al komen ze op, gewoon door het denken heen en worden er niet door vastgehouden.

Baba heeft gezegd:

De gewoonte van het denken is een heel oude; zelfs wanneer zij verbroken wordt, zal het nog enige tijd doorgaan.

De ventilator draait nog enige tijd door, nietwaar, zelfs nadat de stroom uitgeschakeld is?

De beste methode is het denken te trainen om zich op een spiritueel doel te concentreren: op perfectie, op God, op Rama.