OSHO: JAREN VAN VOORBEREIDING 

  MYSTIEKE ERVARING  

Zo vertelde een van mijn (jan foudraine) cliënten mij dat hij rond zijn 21e jaar volstrekt onverwacht overvallen was door een overweldigende doodsangst.

Zelf zei hij: 'ik sterf'.

Het was of hij vervloeide.

Hij moest onbedaarlijk huilen omdat hij zich in een klap realiseerde dat 'hij' nooit bestaan had.

'Hij' was een illusie geweest.

Korte tijd later was zijn toestand extatisch.

Hij ervoer zichzelf als een met alles.

De tijd had opgehouden te bestaan, ook bestond er geen ruimte meer; het was alles een.

Alles was stilte, straling, vrede, heiligheid, intelligentie, onuitsprekelijk, maar zeker als een rots en onmogelijk in woorden te vervatten.

Hij voelde zich gestorven en herboren, hoewel in golven zijn 'IK' (dat hij tegelijkertijd als illusie had doorzien) weer terugkeerde en zich wenste te handhaven.

Omdat hij er nooit iets over had gelezen moest hij zich in Christelijke termen - mede d.m.v. de bijbel - verwoorden.

De staat waarin hij zich bevond had geen 'werkelijkheidswaarde'; nee, ze was de Werkelijkheid en de enige referentiebron waren de uitspraken van Jezus, die hem zo vaak als kind hadden beziggehouden.

Het was of hij plotseling tot in de diepte door de uitspraken heen zag.

Hij zei er zelf over: 'als ik niet zo vertrouwd was geweest met de vele gelijkenissen en woorden door Jezus gesproken, dan was ik waarschijnlijk 'krankzinnig geworden.'

Tot overmaat van ramp benaderde hij ook de dominee en de ouderlingen van de kerk, teneinde ook hun te vertellen wat volgens hem de werkelijke betekenis was.

In deze fase was hij volstrekt helder, zonder enige agressie, maar zijn uitbundige beschouwingen en gedrag, nu niet langer geremd door sociale schaamte, kwam anderen uiterst bizar voor.

Telkens weer zei hij, als wilde hij zijn staat aan anderen verklaren, 'ik ben die ik ben'.

Het is alsof hij de wereld voor de eerste keer zag.

Het was een onuitsprekelijke ervaring, waarin alles helder was.

De kleuren van het landschap waren schitterend en sprookjesachtig.

Ook had hij ieder gevoel van schaamte verloren en tijdens de fasen dat er geen 'ik' of zelfbewustzijn meer was liep hij soms naakt door het huis.

Niet om te provoceren, maar omdat er geen schaamte meer was.

De extase hield onverminderd aan en het duurde niet lang of hij werd min of meer onder dwang, opgenomen in een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis en later in een psychiatrische inrichting.

Daar werd hij in een isoleercel opgesloten en lichamelijk 'plat' gespoten, waarbij zich het merkwaardige verschijnsel voordeed dat de toegediende medicamenten nauwelijks invloed hadden op zijn bewustzijn dat onverminderd helder bleef.

Men was de eerste dagen in dat ziekenhuis vertwijfeld, want hij was met geen mogelijkheid 'in slaap' te krijgen.

Integendeel, hij bleef maar spreken over wat hij als Waarheid ervoer.

Hij sprak over de 'de Christus die hij was' en bedoelde daarmee het bewustzijn, de Grond, de Bron, van alles waarmee hij tijdelijk een was geworden.

'In de dagen voorafgaande aan de opname', zo vertelde hij mij, 'werd ik door de huisarts, de familie en de politie zelfs verhoord.

Ik wist mijn naam niet meer, mijn nationaliteit, ja zelfs mijn leeftijd.

Ik voelde, of liever, ik was onuitsprekelijke liefde en heelheid, in harmonie met het kosmische.

Alle denken, als archief van kennis, herinneringen en ervaringen, leek verdampt, gesmolten in het Licht van puur Bewustzijn, dat als een vlam in mij brandde.

Ik ervoer 'eeuwigheid', 'onsterfelijkheid', of nog beter, dat was er, als geheel.

Er kwamen diepe inzichten in de bijbelse symboliek, die niet langer raadselachtig en onbegrijpelijk was, maar helde waar het de verwijzing naar dit bewustzijn betrof.

Ik gaf zonder enige aarzeling uitleg over het begrip 'wederkomst van Christus'', over het 'klopt aan de poort en u zal opengedaan worden', over het begrip 'Alfa en Omega', over 'de Getuige', 'het nieuwe Jeruzalem, 'het Paradijs' etc.

Ik gaf ook uitleg van de werkelijke betekenis achter de woorden 'niemand kan het Koninkrijk Gods binnengaan, tenzij hij wederom geboren wordt', over de betekenis van de woorden 'niemand zal God zien en leven'.

Het 'Ik', zo zei ik tegen mijn familieleden en iedereen die mij in die tijd maar voor de voeten kwam, sterft letterlijk als dit bewustzijn zich aandient.

Dan is er ook geen scheiding meer in gij en ik.

Dan is er heelheid, eenheid, heiligheid.

Dat is het 'ontwaken uit de dood'.

Ieder mens, zo riep ik uit, is de Zoon van God', het is onze natuurlijke staat!

Jezus heeft dit ontdekt en daarom noemde hij iedereen zijn broeder, moeder, zuster, die dit ontdekt.

Dit is 'God is Liefde'.

Het is alles zo eenvoudig.'

Deze extatische uitspraken met grote gedrevenheid werden door de behandelende psychiaters niet erg gewaardeerd en het lijdt geen twijfel dat hij in de inrichting voor psychotisch werd verklaard.

Er werd over 'Grootheidswaanzin' en 'Almachtsdenken' gesproken, mede omdat hij zelf de wijze waarop men hem behandelde, letterlijk ervoer als een 'kruisiging van Christus'.

'Jullie doen het opnieuw', zo riep hij uit, maar dat was voor de psychiaters alleen maar een extra bewijs dat hij zich bevond in een schizofrene conditie.