OSHO: HET MOSTERDZAAD 

  IK HEB NIET GELEEFD  

In de Upanischads staat een oud verhaal: een koning, Yayati, was stervende, hij was al honderd jaar oud.

De dood kwam en Yayati zei: 'Kun je niet een van mijn zoons nemen?

Want ik heb nog niet geleefd.

Ik werd zo in beslag genomen door het werken voor mijn koninkrijk.

Ik vergat helemaal dat ik dit lichaam moet verlaten.

Ik heb niet geleefd - het is te wreed mij weg te nemen, omdat dan iedere gelegenheid verloren is.

Ik diende de mensen en het koninkrijk en kon niet leven.

Wees zo goed.'

De dood zei: okay, vraag het je kinderen.

Hij had honderd zonen.

Hij vroeg het ze, maar de ouderen waren al listig.

Ervaring maakt de mensen listig, berekenend.

Ze luisteren, maar ze wilden niet van hun plaats wijken.

De jongste - hij was heel jong, net zestien jaar - kwam naderbij en zei: 'okay.'

Zelfs de dood had medelijden met de jongen, want als een oude man van honderd jaar niet geleefd heeft, hoe kon deze jongen van zestien dan hebben geleefd?

Hij was nog niet eens begonnen.

De dood zei: 'je bent onwetend, je bent onschuldig.

Je 99 broers echter zwijgen.

Sommigen van hen zij al zeventig, vijfenzeventig jaar.

Ze zijn oud, en ze moeten te eniger tijd sterven, het gaat om een paar jaar.

Maar waarom jij?'

De jongen zei: 'als mijn vader in 100 jaar niet kon leven, hoe kan ik dan hopen te leven?

De hele zaak is nutteloos.

Het is genoeg dat ik begrijp dat als mijn vader gedurende 100 jaar zelfs niet kon leven, het onmogelijke is te leven, al word ik 100 jaar.

Er moet een andere manier zijn om te leven.

Het schijnt dat het leven door het leven niet geleefd kan worden, dus wil ik het door de dood proberen.

Sta het me toe, en schep geen hindernissen!'

Dat is wat een sannyasin zegt: 'als ik niet kan leven door het leven van het ego, dan zal ik leven door de dood van het ego.

Neem me dus mee.'

De zoon werd meegenomen en de vader leefde nog eens 100 jaar.

Weer kwam de dood.

Weer was de vader verrast.

Hij zei: 'zo snel? Want in dacht dat 100 jaar zo lang was, dat ik me geen zorgen behoefde te maken. Ik heb nog niet geleefd. Ik heb het geprobeerd, ik heb plannen gemaakt, maar nu is alles klaar en ik stond juist op het punt te gaan leven, en nu ben je er alweer. Dat is erg.'

En zo gebeurde het tien keer: iedere keer gaf een zoon zijn leven en de vader leefde voort.

Toen hij 1000 jaar oud was, kwam de dood en vroeg Yayati: 'hoe denk je er nu over?

Zal ik weer een van je zonen nemen?'

Yayati antwoordde: 'nee, want nu weet ik dat zelfs 1000 jaar nutteloos zijn.

Het is mijn verstand, de tijd heeft er niets mee te maken.

Ik raak steeds opnieuw in dezelfde onzin verwikkeld.

Ik ben er aan gewend geraakt bestaan en zijn te verknoeien.

Het helpt niet meer.'

Yayati heeft voor de na hem komende generaties geschreven, zodat je er aan zult denken.

Hij heeft geschreven: 'ik leefde 1000 jaar maar mijn verstand maakte het mij onmogelijk te leven. Het houdt zich altijd met de toekomst bezig en ik liep daardoor het heden mis. En het leven betekent het heden.'

Als je niet in het hier en nu bent, zul je het blijven mislopen.

De invitatie was altijd aan jou gericht, maar je was er nooit, je was nooit thuis, je was ergens anders bezig.

En dan zeg je dat je lijdt, je vraagt: 'waarom is er zoveel ellende?' En iedereen schijnt zich ellendig te voelen: zij die lang hebben geleefd, voelen zich blijkbaar ellendig; zij die niet hebben geleefd voelen zich blijkbaar ellendig.

Jonge mensen, oude mensen iedereen lijkt zich ellendig te voelen - omdat het verstand hetzelfde is.

Laatst las ik een aankondigen op het raam van een restaurant.

Hij was op de ruit geschreven: 'blijf niet bedroefd buiten staan kijken - kom binnen en krijg je bekomst.'

Dus als je buiten staat voel je je ellendig, en als je binnen komt krijg je je bekomst en wordt ellendig.

Verstand is ellende.

'Binnen' of 'buiten' helpt niet; 100 jaar, 1000 jaar helpen niet; een leven, vele levens, ze helpen niet - tenzij je gewaar wordt dat dit verstand zelf dat je meezeult - het verstand van een zakenman - de hinderpaal is.

Je laat het verstand vallen, en dan is er sannyas.