KRISHNAMURTI: TOESPRAKEN MET GEDACHTENWISSELING 

  SPLITSING TUSSEN GEDACHTE EN DENKER  

De vraag is nu, hoe we tegenover de gewelddadigheid moeten staan, zodat die volkomen, met wortel en tak uitgeroeid en uit de geest en uit de structuur van het denken verwijderd wordt.

Wanneer u die gewelddadigheid in uzelf observeert - als u daar tenminste enig besef van hebt - ziet u, dat er enerzijds een denker is en anderzijds dat, wat geweld, agressie, of boosheid en zo meer genoemd wordt.

Ik zou u willen vragen dit nu - terwijl we hierover spreken - te doen; neem het in uzelf waar.

Nu op dit ogenblik zijn we misschien niet boos of gewelddadig, maar terwijl u observeert, kunt u zien dat er momenten geweest zijn, dat u geweldig boos geweest bent.

En wanneer u zichzelf observeert, zult u zien, dat er een splitsing is tussen dat, wat boosheid of woede genoemd wordt en de waarnemer.

De waarnemer zegt: 'ik ben boos geweest', of wel: 'ik mag nooit meer boos zijn'.

Zo is er geweld en geweldloosheid.

Terwijl u dit waarneemt ontstaat er vanzelfsprekend een splitsing tussen de zogenaamde woede en dat wezen, wat zegt: 'ik ben woedend' of 'ik ben woedend geweest'.

Daar bent u het toch mee eens?

Telkens als deze splitsing ontstaat, tussen de gedachte en de denker, die zegt: 'ik ben boos geweest' is er een splitsing, een scheiding. Niet waar?

In dat tijdsverloop, in die tussen+ruimte ligt het conflict van de poging de woede te overwinnen, te beheersen, het trachten eraan te ontstijgen of het te aanvaarden als iets natuurlijks, iets onvermijdelijks.

In dat tijdsverloop begint dus het hele conflict.

Tracht u dit te observeren, nu terwijl we spreken: doet u het feitelijk.

Dan zult u het feit, dat daaruit naar voren komt, zien.

We hebben nu eenmaal eeuwen, ja miljoenen jaren deze splitsing aanvaard, het is een onderdeel van onze traditie geworden.

Deze manier om het probleem van de woede op te lossen - ik heb dit alleen maar als een voorbeeld genomen - betekent, dat we trachten die te beheersen, te boven te komen, weg te dringen.

Dat wat onderdrukt of beheerst is iets afzonderlijks - zo denken we ons dat.

Maar het is werkelijk afgescheiden?

Of is die entiteit, die denkt dat hij boos is, zelf boosheid en is die misschien helemaal niet daarvan gesplitst?

Misschien is er alleen maar een toekomst van woede, een toestand van gewelddadigheid.

Wanneer wij het feit erkennen, dat we gewelddadig zijn, dan verzinnen we het ideaal van geweldloosheid, in de hoop daardoor het geweld te overwinnen.

We gebruiken het idee van de geweldloosheid als een middel, als een hefboom, om van het geweld af te komen.

Dat is onze traditionele manier om met alle dingen te werk te gaan.