KRISHNAMURTI: EEN DRUPPEL ZEN IN IEDERS BEKER 

  SCHIZOFRENE HOUDING VAN HET CHRISTENDOM  

Christelijke theologen hebben altijd veel gewicht gehecht aan het onderscheid tussen goed en kwaad.

Het eerste is wenselijk en het verschil ziet er indrukwekkend uit.

Het probleem van kwaad en lijden wordt gewoonlijk beschouwd als het grote probleem voor de theoloog die wat ik noemde de God van het gespleten bewustzijn verdedigd.

Hoe zou een dergelijke God zowel het ongecontroleerde, opzettelijke kwaad als het niet verlichte, zinloze lijden toelaten?

Het schijnt dat de theoloog geen weg weet met het kwaad en evenmin zonder kan.

Er is een verhaal dat de schizofrene houding van het christendom tegenover het kwaad illustreert.

Een priester dreigt te laat te komen voor de mis.

Terwijl hij zich naar de kerk haast, ziet hij een zwaargewonde man, die op sterven ligt.

Hij wordt nu verscheurd door zijn plicht, de dienst te leiden en zijn opdracht de stervende man te helpen.

Hij besluit tot het laatste, maar krabbelt terug als hij de man herkent: het is de duivel.

De priester holt verder, maar de duivel roept hem na: 'luister priester!

Als ik sterf, als het kwaad sterft, waar zal dan jouw God zijn?

Als het kwaad sterft, hoe zul je dan weten wat goed is?

Je bestaat door mij. Denk daar eens over na'.

De priester ziet de logica in en keert op zijn schreden terug om de duivel en zijn religie te redden.

Het christendom handhaaft een absolute dualiteit.

Goed en kwaad schijnen een gespletenheid in de werkelijkheid zelf te zijn.

De wegen naar verlichting schijnen te suggereren dat, als de werkelijkheid in de grond van de zaak non-dualistisch is, er geen sprake kan zijn van gespletenheid.

Daarom schijnen zij het kwaad niet serieus te nemen.

Daar zou vermoedelijk geen bezwaar tegen bestaan als we in een paradijselijke toestand van volmaakte harmonie zouden leven.

'Alels sal reg kom', in het paradijs misschien, maar niet hier.