KRISHNAMURTI: DE WERELD - DAT BEN JIJ 

  CONFLICT TUSSEN "WAT IS " EN "WAT ZOU MOETEN ZIJN"  

De ideologische toestand, die van geweldloosheid, vrijheid en liefde, bestaat niet werkelijk: die is maar een denkbeeld.

Wat bestaat is dat wat er is: kan 'dat wat is' omgevormd worden? - maar zonder dat te worden 'wat er zou moeten zijn?'

We zijn gedresseerd tot het nastreven van 'wat zou moeten zijn', van het ideaal, maar volgens mij is het zulk tijdverspilling naar het ideale en volmaakte te streven, naar de uitzonderlijke toestand die we ons in onze verbeelding voorstellen.

Het nastreven van een ideaal, dat 'wat zou behoren te zijn', is energieverspilling, een vlucht uit 'wat is'.

De vraag is dus of de menselijke geest met zijn starre dressuur tot aanvaarding van het ideale in staat is, daarmee volledig af te rekenen en 'dat wat is' onder ogen te zien?

Immers wanneer we afrekenen met het onechte, beschikken we over de energie die de echtheid van 'dat wat is' ons geeft.

Immers de situatie is die, dat de aard die de mens van het dier geërfd heeft agressief, gewelddadig en woedend is, vol haat en jaloezie, terwijl de geweldloosheid het ideaal vertegenwoordigt.

Dit ideaal wordt dan op zijn beurt wel op grote afstand gehouden.

En mensen die enigszins ernst met de dingen maken, geven er hun tijd en energie aan, geweldloos te worden.

Een mens kan in zijn eigen innerlijk waarnemen, hoe sterk hij geconditioneerd is.

Er is permanent conflict tussen 'wat is' en 'wat zou moeten zijn', zoals botsing altijd onvermijdelijk is bij verdeeldheid en afgescheidenheid - in welke vorm die zich ook voordoet - onze verhoudingen zijn conflictueus omdat een ieder zich op sluit in zijn eigen bedrijvigheid.

Hoe kan een menselijke geest, die zo sterk geconditioneerd is en die nu oog in oog staat met 'dat wat is' - namelijk geweld, haat, woede en wat al niet meer - hoe kan zo'n geest in iets anders omgevormd worden?

Dat is in feite de principiële vraag, waarvoor we psychologisch gesteld zijn.

En verder - hoe aan dat gevoel van afgescheidenheid een einde kan komen, zodat we tot werkelijke relaties in staat zijn?

Want de conflicten zijn pas uit de wereld als de verdeeldheid heeft opgehouden te bestaan.

Nu zien we dat de mens, in zijn pogen dat 'wat is' om te vormen, een instantie buiten zich heeft verzonnen.

Wetende dat hij agressief, meedogenloos, verbitterd en jaloers is en dat het hem teveel tijd zal kosten tot volmaaktheid te komen, weet hij niet weet wat hij beginnen moet.

Daarom verzint hij een instantie buiten zich, bekleed met groot gezag: God, een ideaal, een goeroe, een leraar en zo meer - iemand die hem vertellen zal wat hij moet doen om in diepe vrede en zonder conflicten te kunnen leven.

Wanneer men echter met alle gezag afrekent - en dat is nodig, want gezag houdt vrees in - wanneer men de goeroe, de leraar, de instantie buiten zich terzijde schuift, is men geheel aan zichzelf overgelaten.

En dat is iets ontzettends: met zichzelf alleen te zijn - zonder daarbij neurotisch te worden en emotioneel in de war te raken.

Wanneer iemand met alle gezag heeft afgerekend - en aldus zichzelf en niet een ander tot leraar en leerling is geworden - hoe is hij er dan aan toe?

Wanneer je geen ideaal hebt en niemand hebt om je te leiden - omdat alle mensen die leiding hebben trachten te geven de mens hebben doen verdwalen, zonder dat daarmee zijn ongeluk werd opgeheven, zonder dat zijn verwarring, angst en schrik zijn verdwenen - wanneer je zover bent gekomen, hoe ben je er dan aan toe?

Wanneer je hebt afgerekend met de leraar, de goeroe, het gezag, het ideaal - wanneer je in feite niet langer psychologisch van een ander afhankelijk bent - wat moet je dan beginnen?

Valt er dan nog iets te doen?